من کارگرم!

من کارگرم! فرزاد جاسمی سرمایه و دین با هم، بر ضد من اند دائم تسلیم نگردم چون، بر پای کنند دارم فرزند کبیر رنج، از زحمت و از کارم زیبایی دهر و صلح، زائیده ی افکارم گیتی کنم آبادان، پیشرفت جهان از من هادیست مرا دانش، بس تجربه ها یارم آرامش و آسایش، از بهر بشر خواهم با دشمن انسان ها، هر روزه به پیکارم منفور ز دیو جنگ، مستثمر بی وجدان بیزار ز زشتی و، دزدان تبهکارم از جهل گریزان و، بر درگه علم خاضع موهوم و خرافات دور، ز اندیشه و پندارم خود کشتی خود رانم، تا وارهم از گرداب از غیب کجا دستی، حامی و نگهدارم فارغ ز خداوند و، اهریمن و هر دیوی کو برده مرا خواهد، در بند و گرفتارم زنجیر فسون از پای، بگسسته و عقل رهبر بنموده به هر احوال، بر جمله ی کردارم هست زادگهم زحمت، بازوی قوی ایمان رنج است مرا مادر، آسوده ز دادارم سرمایه و دین با هم، بر ضد من اند دائم تسلیم نگردم چون، بر پای کنند دارم من کارگرم وز کار، دارم شرف و دوده از مکر و فریب ردی، پیدا نه به بازارم هر جنس نکو بینی، دسترنج منست و کار سازنده و زحمتکش، نی دیو فسونکارم از رنج منت روزیست، نز عالم موهومات دلگیر مشو از من، وین لحن گهربارم *** سی و یکم اردیبهشت ماه 1387 2 خرداد 1387    08:40 نظر شما نام:   محب ای-میل:   00:56 5 خرداد 1387 استاد جاسمی گرانقدر! اقای ساسان ظاهرا کمونیست جناب علیرضا وان دوست بی نام والبته عزیز ضمن سپاس بی کران از همه ی شما سروران قطعه ای راکه اخیرا سروده ام وبنوعی حات وهوای مبارزات طبقاتی گونه دارد در قالب رباعی ویاهمان چهار پاره تقدیم خاک پای شماعزیزان می کنم! ( خلقی به تو ماه پاره گویند ای ماه بگو کجات پاره است!) فرو تنانه اعتراف می کنم که هر گونه قیاس میان این حقیر و استاد جاسمی البته عبث ومع الفارق است! بوش خواهی باش تاهرچه چموش شیخ رفسن رادخی ی چکمه پوش انکه استاده است بر پایان ره بنگر که کیست مرده شور است انکه بر در میزند انک خموش ! درپایان از شما هم زنجیران میخواهم که درنشر اموزه های استاد جاسمی بکوشید ولباس ذلت نپوشید! نام:   ساسان ای-میل:   22:37 5 خرداد 1387 چه می شد اگر!!! آنان که مدعی بودند! آنان که مدعی هستند! آنان که مدعی خواهند بود! دفاع از طبقه ی کارگر را نجات زحمتکشان ایران را بی عملگی و ناتوانی خویش را جبران می کردند با قرار دادن این شعر در سایت ها نشریه ها و روزی نامه هایشان! تا طبقه، بداند که مدافعی دارد نه در حرف و در شعار! بل در عمل و با همه احساسش! بی گمان شاعر و طبقه، مورد تائید نیستند توبره آویزان و علیق دهندگان را. چه